ԱՇՆԱՆ ՄԵՂԵԴԻ

Աշուն է, անձրև... Ստվերներն անձև

Դողում են դանդաղ... Պաղ, միապաղաղ

                                     Անձրև՜ ու անձրև .

Սիրտըս տանջում Է ինչ-որ անուրախ                                   Անհանգստություն...

Սպասիր, լսիր, ես չեմ կամենում

Անցած լույսերից, անցած հույզերից

                                     Տառապել կրկին. 

Նայիր, ա՜խ, նայիր, ցավում է նորից

                                     Իմ հիվանդ հոգին...

Անձրև է, աշուն... Ինչո՞ւ ես հիշում,

Հեռացած ընկեր, մոռացած ընկեր,

                                     Ւնչո՞ւ ես հիշում.

Դու այնտեղ էիր, այն աղմկահեր

                                     Կյանքի մշուշում...

Դու կյա՛նքն ես տեսել, դու կյա՛նքն ես հիշում —

Ոսկե տեսիլնե՜ր, անուրջների լո՜ւյս...

                                     Ես ցուրտ մշուշում.

Իմ հոգու համար չկա արշալույս —

                                     Անձրև՜ է, աշո՜ւն...

Անձրև, մարող արև, դեղնած տերևներ, մերկացած ծառեր, խուլ և գույզգույն այյգիներ ահա այն , ինչ կարելի է համարել աշուն: Աշուն, որ լի է և’ տխրությամբ, և’ սիրով, և ուրախությամբ ու ցնծությամբ, երազներով ու հույսերով, միևնույն ժամանակ մարող արևով: Սիրում եմ նկարել աշնանային պատկերներ, մտքումս անընդհատ լսելով աշնան մեղեդին, որը մերթ լուռ է, իսկ երբեմն էլ այնքան աղմկոտ, որ ստիպում է հոգիներին խելագարվել:

            Անընդհատ փչում է քամին, պոկում ծառերի հոգնած ճյուղերից կախված չորացած տերևները` օդում սկսելով տերևների պարը: Տերևների ձայնը միանում է քամու երաժշտությանը` ստեղծելով աշնանային այդ անհասկանալի մեղեդին: Մեղեդի, որն ամբողջությամբ կյանք է տալիս  աշնան քնած պատկերին:

  

ԱՇՆԱՆ ԱՌԱՎՈՏԻ ԵՐԳԸ
Այնպես անլույս է այսօր 
Առավոտըս լուսացել,— 
Սիրտըս հիվանդ ու անզոր 
Անլուսությամբ է լցրել...
Մութ է հոգիս հոգնաբեկ, 
Թախիծով լի և անհույս.— 
Հըրաշքով դու այսօր եկ, 
Ժպտա, որպես արշալույս։
Հողմ ու անձրև շարունակ 
Իմ լուսամուտն են ծեծում,— 
Մի՛ թողնիր ինձ միայնակ 
Անսահման այս կսկիծում...

Հաճելի է լուռ նստել այգում` փորձելով լսել աշնան մեղեդին,  վայելել բնության ամեն մի շարժումը, և լուռ, անխոս հանգստանալ` կտրվելով ամեն ինչից: Մի պահ հեռանալ, հեռանալ մտքերից, գործերից, հոգսերից` ամբողջությամբ տրվելով աշնանը, վայելելով նրա մեղեդու  յուրաքանչյուր նոտան, ամեն մի շարժումը` ստանալով աշնանային հրաշալի մի պատկեր` գունավոր, տխուր և ուրախ, համեստ և ճոխ: Այդ պատկերում չմոռանալով նաև աշնանային քամուն, որը անընդհատ փչում է` ստեղծելով իր սեփական երգը,  իսկ տերևները , պոկվելով ծառերի հոգնած  ճյուղերից օդ են բարձրանում, սկսելով պարել քամու մեղեդու տակ: Հեռվում լսվում են խուլ ձայներ, դա անտառում թափառող աշնան մեղեդին է, որը ցանկանում է իր շունչը սփռել ամեն ուր : Անգամ աղմկող գետն է լռել և սկսել է հոսել աշնան մեղեդուն համահունչ ձայնով: Լուռ է բնությունը: Այսօր աշունը ստեղծում է մի մեղեդի, որը նման է հրաժեշտի մեղեդու: Քամու ձայնը մերթ ընդ մերթ բարձրանում է, ցանկանալով վերադառնալ իր աղմկող դիրքին, խառնելով և քանդելով այդ աշնանային հանգիստ մեղեդին, մարող մեղեդին, որը ցանկանում է հրաժեշտ տալ բնությանը, վերջին  անգամ ցուց տալ իր հանգստության ուժը և հեռանալ ` իր տեղը զիջելով փոթորկին:

            Սիրում եմ լուռ լսել աշնան ադ անհասկանալի մեղեդին, փորձել հասկանալ թե ինչ կա նրանում. Սեր, հրաժեշտ, տխրություն ,թե ուրախություն:Բայց չկարողանալով հասկանալ` լուռ եմ մնում, մտքերով հեռանում, փորձելով աշնան մեղեդու ներքո զգալ մարող արևի ճառագայթների վերջին տաքությունը: 

ԱՇՆԱՆ

Նորից անձրև՜, մշո՜ւշ, ա՜մպ,
Թախի՜ծ անհուն, տխրա՜նք հեզ,
Աշո՛ւն, քեզ ի՛նչ քնքշությամբ,
Ի՞նչ խոսքերով երգեմ քեզ...

Քո մշուշը, քո ոսկի
Տերևները հողմավար,
Դյութանքը քո մեղմ խոսքի,
Արցունքները քո գոհար...

Հարազատ են իմ հոգուն,
Վհատությանն իմ խոնարհ,
Ե՛վ թփերը դողդոջուն,
Ե՛վ խոտերը գետնահար...

Եվ քո երգը թախծալի
Իմ սրտի երգն է կարծես,
Աշո՛ւն, քաղցր ու բաղձալի,
Ի՞նչ խոսքերով երգեմ քեզ...